19 maart t/m 14 april 2020
In dit laatste deel lees je over hoe we onverwachts naar huis moesten gaan. Dit heeft uiteindelijk nog wel een tijdje geduurd. Er zijn vluchten geannuleerd en we hebben in lockdown gezeten. Alles hierover lees je hieronder.
Op donderdagavond 19 maart kregen we te horen van het thuisfront dat we naar huis moesten komen. Nederland verzocht alle reizigers dringend om naar huis te keren. Mijn eerste reactie was dat ik het onzin vond, want in Nieuw-Zeeland was er niks aan de hand. We kregen daar ook minder mee van het nieuws, want we waren steeds aan het reizen en hadden ook geen tv. Toen we hoorde dat het toch best serieus was, hadden we besloten contact op te nemen met de reisorganisatie. Zij probeerde ons op de eerst mogelijke vlucht naar Nederland te zetten.
We besloten om zo snel mogelijk naar Rollston te gaan. Daar woont namelijk familie van mijn moeder. We hadden contact gehad met hun en we konden daarheen komen.
Omdat we nog niet wisten wanneer we terug vlogen, besloten we om ‘s middags naar Cape Palliser te gaan. Deze plek staat bekend om de vele zeehonden die daar komen. Ik kon helaas nog niet lopen i.v.m. mijn voet, dus ik bleef in de camper. Na een tijdje stond er ineens een wilde koe naast de camper. Ik schrok me rot, maar moest tegelijkertijd ook heel hard lachen. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ook liepen er midden op de weg schapen. Kortom, we hadden een leuke middag gehad met veel dieren.
We wilden de volgende avond met de boot naar het Zuidereiland. Om half 9 was een van de laatste plekjes vrij die dag, dus we hadden snel de tickets geboekt. Op vrijdag 20 maart werden we ‘s nachts wakker gebeld door de familie thuis in Nederland. Het was gelukt om vliegtickets terug naar huis te boeken! We waren zo blij en opgelucht. We zouden op dinsdag 24 maart terug naar Nederland vliegen. We waren deze dag naar Wellington gereden, want vanaf daar vertrok de boot naar het Zuidereiland. We kwamen ‘s middags al aan in Wellington, dus om de tijd vol te maken zijn we naar het Te Papa museum gegaan. In dit museum was veel te zien over de geschiedenis van Nieuw-Zeeland. Heel erg mooi en interessant was het allemaal. Daarna zijn we langs een aantal souvenirwinkels gegaan om leuke cadeautjes te kopen voor de familie thuis.
Na wat vertraging kwamen we vrijdag op zaterdag nacht aan in Picton op het Zuidereiland. Gelukkig hadden we de camping al geboekt, dus we konden daar meteen heen rijden.
De volgende ochtend op zaterdag 21 maart reden we vroeg weg richting Christchurch. Dit gingen we niet halen in 1 dag, maar we hebben bijna de hele dag in de auto gezeten om zo ver mogelijk te komen. We zijn tussendoor een aantal keren gestopt op een aantal mooie plekjes. Ook hebben we honderden zeehonden gezien langs de kust. We hadden een mooie route uitgekozen om te rijden, dus het was niet zo erg om veel in de auto te zitten. Uiteindelijk waren we in Leithfield aangekomen. Hier hebben we overnacht.
Op zondag 22 maart waren we naar Christchurch gegaan. We zijn met de Christchurch Tramway door de stad gereden en hebben mooie plekken gezien. In 2012 is hier een grote aardbeving geweest. Hier zag je op verschillende plekken nog veel schade van. Na deze dag in Christchurch doorgebracht te hebben, zijn we naar familie in Rollston gereden. Hier konden we blijven totdat we dinsdag weer met het vliegtuig naar huis gingen.
Hier stopte onze reis door Nieuw-Zeeland. Helaas eerder dan dat we gepland hadden, maar we waren blij dat we gezond en veilig waren.
Onze terugreis was geboekt, maar Australië sloot het luchtruim. Daardoor werd onze vlucht op dinsdag 24 maart geannuleerd. Als we een halve dag later vlogen, waren we wel naar Nederland kunnen gaan. De regels werden namelijk bijgesteld. Reizigers die terug naar hun eigen land gingen, mochten toen wel overstappen. Helaas, maar het was niet anders. Een aantal dagen later kregen we te horen dat de reisorganisatie ons weer op een vlucht naar Nederland had gezet. Een dag van tevoren werd deze ook geannuleerd. Per uur werden de regels per land gewijzigd. Daarom was het ook zo moeilijk om een vlucht terug naar huis te regelen.
Er werd ons vanuit de reisorganisatie geadviseerd om te wachten op repatriëring. Dit kon wel nog een tijdje duren. Elke dag waren we in contact met de overheid. Thuis in Nederland waren verschillende familieleden aan het zoeken naar opties voor ons en wij in Nieuw-Zeeland probeerde contact te krijgen met de ambassade. Ondertussen hadden wij als ‘gestrande’ Nederlanders in Nieuw-Zeeland een groepsapp gemaakt waarin we informatie met elkaar konden delen. Ook werden hier leuke gesprekken gevoerd en grapjes gemaakt. Het was fijn om steun aan elkaar te hebben.
Er was al snel een week voorbij. Gelukkig konden we verblijven bij familie, maar omdat we in eerste instantie maar 2 dagen zouden blijven, vonden we dit ook steeds minder fijn. Het was heel gezellig, we speelde veel spelletjes en keken elke dag films. Maar het was nu wel echt tijd om naar huis te gaan. We kregen 9 april te horen dat onze vlucht van 11 april geannuleerd was. Dit was weer een flinke tegenvaller. Vooral omdat deze vlucht een repatriëring was. We zouden over Hong Kong vliegen, maar zij hadden de regelgeving aangepast waardoor we daar geen tussenlanding mochten maken.
Maar toen kregen we de volgende dag ineens tickets van de KLM doorgestuurd voor een vlucht op maandag 13 april. We zouden vanuit Christchurch naar Hong Kong vliegen en vanuit daar naar Amsterdam. In eerste instantie geloofde we dit niet en dachten we dat dit een nepmail was. Deze werden namelijk veel verstuurd. Uiteindelijk kregen we een paar uur later een mailtje dat we echt op de passagierslijst waren gezet. Toch hadden we nog steeds onze twijfels. We besloten daarom om het nieuws pas aan vrienden en familie te vertellen als we op de luchthaven waren.
Het was zover, onze vlucht was niet geannuleerd en we konden echt naar huis! We hadden inmiddels ook een groepsapp met de mensen die vanuit Christchurch naar Nederland vlogen. Er werd voornamelijk in gepraat als de chips op de luchthaven weer was aangevuld, maar het was fijn om wat steun van elkaar te krijgen. Er hing, ondanks de omstandigheden, een fijne sfeer op de luchthaven. Het was vrij druk, want Duitsland had op die dag ook een repatriëring. Wel was het goed geregeld, want iedere vlucht had een apart gedeelte op de luchthaven. Onze familie en vrienden waren, net zoals wij, erg blij en opgelucht dat we eindelijk naar huis konden. Op dinsdag 14 april om 05:05 ‘s ochtends kwamen we aan in Nederland. Een heel dubbel gevoel hadden we erbij. Aan de ene kant waren we erg blij dat we thuis waren. Maar aan de andere kant vonden we het ook ontzettend jammer dat we onze reis vroegtijdig moesten beëindigen. Wel hadden we een hele mooie reis gemaakt en veel bijzondere plekken mogen zien. Hier denk ik nog bijna dagelijks aan terug.
Toen ik thuis was zei ik dat ik zeker de eerste paar jaar niet zo’n grote en verre reis zou gaan maken. Vooral omdat de reis op zich al best lang en heftig was en ik heb de eerste paar weken veel heimwee gehad. Nu een jaar later zou ik eigenlijk toch wel graag terug willen gaan. Als het allemaal mogelijk was, stapte ik morgen nog het vliegtuig in. (Grapje natuurlijk.) Maar ik wacht eerst maar tot het coronavirus helemaal onder controle is. Zoals mijn opa zei: ‘Nieuw-Zeeland zal heus nog wel een tijdje blijven liggen.’ Dus wellicht dat ik in de (verre) toekomst nog eens terug ga.
In de vorige delen had ik al verteld dat het idee om een eigen bedrijf te beginnen is ontstaan in Nieuw-Zeeland. Toen ik weer thuis was heb ik dit idee uitgewerkt en ben ik Be Precious begonnen. In een volgend blogbericht vertel ik over het begin en het ontstaan van Be Precious. Ook zal ik vertellen waar mijn ideeën vandaan komen en hoe ik deze tot realiteit heb gebracht.